Antarctica, a set on Flickr.
Walk with the penguins...
9.2.12
22.9.11
17.9.11
31.8.11
Inpakken
24.5.11
Knoop
'Cause I don't understand these people
Who say the hill's to steep
Well they talk and talk forever
But they just never climb
The Frames - Star Star
De knoop is allang doorgehakt. Dat denk ik tenminste. Een half jaar reizen, dat is het plan. De maanden zijn vastgelegd. Het reisdoel ook. Ik tel zelfs de maanden af. Nog zes, nog vijf, nog vier...
Ergens begint het echter te wringen. Want op de vraag: Hoe gaat het met je reisplannen? is mijn antwoord keer op keer, beschaamd, dat ik mijn ticket nog niet heb geboekt. Eerst omdat de terugvlucht in 2012 simpelweg niet in de systemen staat. Weken later heb ik geen excuus meer.
Natuurlijk, er zijn praktische twijfels. Waar begin ik de reis op het mega-continent Zuid-Amerika? Hoe kan ik nu al weten waar ik over elf maanden ben? Wil ik wel of geen vliegpas in Zuid-Amerika? Met welke maatschappij moet ik vliegen? Zal de vluchtprijs niet verder dalen? Wat als ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek ben?
Klimaattabellen leg ik naast elkaar. Eerste plannen gooi ik overboord. Langzaam groeit een reisroute in mijn hoofd. Maar het bijpassende ticket, dat boek ik niet. Ik maak wel reserveringen. Een hele rits zelfs. Voor dezelfde vluchten. Als er eentje is verlopen, neem ik een volgende optie. En nog één. En nog één. Waarbij ik schrik, als mijn gewenste vlucht opeens niet meer blijkt te bestaan. Of veel duurder is. Om opgelucht te ontdekken, dat ik een datum verkeerd heb ingevuld.
In plaats van dan toch écht te boeken, neem ik maar weer een optie. Is het angst? Wil ik eigenlijk niet zo lang op reis? Is het de vrees de perfecte vlucht voor een perfect half jaar te missen? Is het -gewend aan RyanAir- de prijs waar ik van schrik? Of misschien het gebrek aan tijd, om alles tot in den treuren te onderzoeken? Uit het niets wordt het vliegticket een hobbel, die ik tot mijn eigen verrassing niet neem. Want ik ben toch niet zo'n twijfelkont?
Dan is opeens het moment daar. Rond middernacht zet ik eindelijk de eerste grote stap voor mijn grote reis. Zoekend naar vluchten voor een vriendin, besef ik dat ik moet stoppen. Stoppen met twijfelen en oeverloos nadenken. Het plan dat ik nu heb, is het plan waarmee ik het ga doen.
Als ik de knop 'confirm' indruk, haal ik even diep adem. Waarna de site van Iberia -alsof er met mij na al het getwijfel wordt gespeeld- mij in de steek laat. De transactie loopt fout. Nu twijfel ik echter niet meer. Direct probeer ik het nog eens. Om daarna tien keer de bevestiging te controleren.
Bang voor een slippertje van het toetsenbord maar vooral ook omdat ik erg blij ben. Nee, dit is geen ticket voor een snel tripje in Europa. Dit is een ticket voor mijn grote reis. Een reis waarbij ik Zuid-Amerika ga ontdekken, maar ook mijzelf.
En dat begon met het kopen van mijn vliegticket.
Praktisch
Maatschappij: Iberia. Deze geeft, samen met Lan Chile, de beste prijzen voor de South American Airpass (die een KLM-klant niet kan kopen). Dat de vliegtuigen weinig luxe hebben, neem ik dan maar voor lief.
Welke vluchten ik in Zuid-Amerika ga boeken, is de volgende grote vraag. Wil zeker naar Paaseiland. Als ik de schimmige voorwaarden goed heb begrepen, kan ik de datum voor een vlucht van mijn vliegpas voor 30 dollar wijzigen. Veel minder, dan van een normaal retourtje. Handig, omdat mijn reisplan niet exact vastligt maar een ticket boeken voor Paaseiland op 't laatste moment volgens de kenners gekkenwerk is.
Mijn heenvlucht is ingewikkeld, met Iberia via Madrid, Barcelona (!) en Sao Paolo naar Foz do Iguaçu. Ik neem niet de kortste, simpele vlucht, maar vermijd zo ook vertrek midden in de nacht en aankomst midden in de nacht. Kom nu om 9 uur 's morgens aan.
Kies voor aankomst in Brazilië, omdat de vluchten vanuit Nederland het goedkoopste zijn naar dit deel van Zuid-Amerika dat ik wil ontdekken. Bovendien kan ik na aankomst direct een van de grootste bezienswaardigheden van mijn reis afvinken.
Terug naar huis neem ik een eenvoudigere vlucht van Buenos Aires via Madrid naar Amsterdam. Na mijn reis naar het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika, moet ik of terug naar Santiago de Chile (maar daar ben ik als 't goed gaat al geweest) of naar Buenos Aires voor een vlucht over de oceaan.
Who say the hill's to steep
Well they talk and talk forever
But they just never climb
The Frames - Star Star
De knoop is allang doorgehakt. Dat denk ik tenminste. Een half jaar reizen, dat is het plan. De maanden zijn vastgelegd. Het reisdoel ook. Ik tel zelfs de maanden af. Nog zes, nog vijf, nog vier...
Ergens begint het echter te wringen. Want op de vraag: Hoe gaat het met je reisplannen? is mijn antwoord keer op keer, beschaamd, dat ik mijn ticket nog niet heb geboekt. Eerst omdat de terugvlucht in 2012 simpelweg niet in de systemen staat. Weken later heb ik geen excuus meer.
Natuurlijk, er zijn praktische twijfels. Waar begin ik de reis op het mega-continent Zuid-Amerika? Hoe kan ik nu al weten waar ik over elf maanden ben? Wil ik wel of geen vliegpas in Zuid-Amerika? Met welke maatschappij moet ik vliegen? Zal de vluchtprijs niet verder dalen? Wat als ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek ben?
Klimaattabellen leg ik naast elkaar. Eerste plannen gooi ik overboord. Langzaam groeit een reisroute in mijn hoofd. Maar het bijpassende ticket, dat boek ik niet. Ik maak wel reserveringen. Een hele rits zelfs. Voor dezelfde vluchten. Als er eentje is verlopen, neem ik een volgende optie. En nog één. En nog één. Waarbij ik schrik, als mijn gewenste vlucht opeens niet meer blijkt te bestaan. Of veel duurder is. Om opgelucht te ontdekken, dat ik een datum verkeerd heb ingevuld.
In plaats van dan toch écht te boeken, neem ik maar weer een optie. Is het angst? Wil ik eigenlijk niet zo lang op reis? Is het de vrees de perfecte vlucht voor een perfect half jaar te missen? Is het -gewend aan RyanAir- de prijs waar ik van schrik? Of misschien het gebrek aan tijd, om alles tot in den treuren te onderzoeken? Uit het niets wordt het vliegticket een hobbel, die ik tot mijn eigen verrassing niet neem. Want ik ben toch niet zo'n twijfelkont?
Dan is opeens het moment daar. Rond middernacht zet ik eindelijk de eerste grote stap voor mijn grote reis. Zoekend naar vluchten voor een vriendin, besef ik dat ik moet stoppen. Stoppen met twijfelen en oeverloos nadenken. Het plan dat ik nu heb, is het plan waarmee ik het ga doen.
Als ik de knop 'confirm' indruk, haal ik even diep adem. Waarna de site van Iberia -alsof er met mij na al het getwijfel wordt gespeeld- mij in de steek laat. De transactie loopt fout. Nu twijfel ik echter niet meer. Direct probeer ik het nog eens. Om daarna tien keer de bevestiging te controleren.
Bang voor een slippertje van het toetsenbord maar vooral ook omdat ik erg blij ben. Nee, dit is geen ticket voor een snel tripje in Europa. Dit is een ticket voor mijn grote reis. Een reis waarbij ik Zuid-Amerika ga ontdekken, maar ook mijzelf.
En dat begon met het kopen van mijn vliegticket.
Praktisch
Maatschappij: Iberia. Deze geeft, samen met Lan Chile, de beste prijzen voor de South American Airpass (die een KLM-klant niet kan kopen). Dat de vliegtuigen weinig luxe hebben, neem ik dan maar voor lief.
Welke vluchten ik in Zuid-Amerika ga boeken, is de volgende grote vraag. Wil zeker naar Paaseiland. Als ik de schimmige voorwaarden goed heb begrepen, kan ik de datum voor een vlucht van mijn vliegpas voor 30 dollar wijzigen. Veel minder, dan van een normaal retourtje. Handig, omdat mijn reisplan niet exact vastligt maar een ticket boeken voor Paaseiland op 't laatste moment volgens de kenners gekkenwerk is.
Mijn heenvlucht is ingewikkeld, met Iberia via Madrid, Barcelona (!) en Sao Paolo naar Foz do Iguaçu. Ik neem niet de kortste, simpele vlucht, maar vermijd zo ook vertrek midden in de nacht en aankomst midden in de nacht. Kom nu om 9 uur 's morgens aan.
Kies voor aankomst in Brazilië, omdat de vluchten vanuit Nederland het goedkoopste zijn naar dit deel van Zuid-Amerika dat ik wil ontdekken. Bovendien kan ik na aankomst direct een van de grootste bezienswaardigheden van mijn reis afvinken.
Terug naar huis neem ik een eenvoudigere vlucht van Buenos Aires via Madrid naar Amsterdam. Na mijn reis naar het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika, moet ik of terug naar Santiago de Chile (maar daar ben ik als 't goed gaat al geweest) of naar Buenos Aires voor een vlucht over de oceaan.
17.3.11
Gastvrij
Eigenlijk wilde ik na mijn uitputtende werknegendaagse rusten tijdens de reis. Dat is niet zo onmogelijk als het klinkt. Zelfs op de mini-vliegtuigstoel zonder beenruimte of in het mini-busje zonder beenruimte is muziek luisteren, een boek lezen en de ogen sluiten ontspanning.
Mijn reisgidsje wakkerde echter tot twee keer toe de trots van geboren Krakaunezen aan. In het vliegtuig begon Kasia (28, gids voor Poolse toeristen en kinderen) nog voor het opstijgen met vertellen over haar stad. En ze eindigde na de landing. Dus wist ik voor aankomst al meer over Krakau dan ik zonder haar na drie dagen had geweten.
Naast haar gewone toeristische repetoire vertelde Kasia ook persoonlijke herinneringen van toen ze nog een klein kind was, begin jaren tachtig. Hoe ze in een lange, lange rij stond met haar ouders om voor ieder gezinslid een kilo suiker te kunnen halen. En ook hoe afschuwelijk ze de kinderopvang vond, waarbij de maillot van een ander kind voor de ogen werd gebonden als ze niet wilde slapen.
Eenmaal in het mini-busje van het vliegveld in Katowice in Krakau deed ik een hernieuwde poging mijn reisgids te lezen. Ik heb immers maar drie dagen, dus keuzes maken is mijn opdracht. Nu kwam een oudere vrouw tussen beide. Veertig jaar geleden tijdens een reisje naar Nederland verliefd geworden op een Nederlander, maar haar ogen straalden als ze over haar Krakau sprak. In veertig jaar tijd met goedkope vluchten, e-mail en skype vele malen dichterbij gekomen.
Terwijl ik probeerde niet misselijk te worden in het busje dat door de avondspits een extra stop inlastte, vertelde zij over de spannende stadsderby tussen de twee lokale voetbalclubs en dat je beter geen Duits kunt spreken (zeker niet zonder te zeggen dat je Nederlander bent) en dat de inwoners van Krakau bekend staan om hun gastvrijheid, warmte en openheid. 'De kroeg gaat pas dicht als de laatste gast is vertrokken. Al is dat om vijf uur 's morgens'.
Na deze twee ontmoetigen ben ik overtuigd dat ze niet opschept, maar simpelweg de waarheid vertelt.
Mijn reisgidsje wakkerde echter tot twee keer toe de trots van geboren Krakaunezen aan. In het vliegtuig begon Kasia (28, gids voor Poolse toeristen en kinderen) nog voor het opstijgen met vertellen over haar stad. En ze eindigde na de landing. Dus wist ik voor aankomst al meer over Krakau dan ik zonder haar na drie dagen had geweten.
Naast haar gewone toeristische repetoire vertelde Kasia ook persoonlijke herinneringen van toen ze nog een klein kind was, begin jaren tachtig. Hoe ze in een lange, lange rij stond met haar ouders om voor ieder gezinslid een kilo suiker te kunnen halen. En ook hoe afschuwelijk ze de kinderopvang vond, waarbij de maillot van een ander kind voor de ogen werd gebonden als ze niet wilde slapen.
Eenmaal in het mini-busje van het vliegveld in Katowice in Krakau deed ik een hernieuwde poging mijn reisgids te lezen. Ik heb immers maar drie dagen, dus keuzes maken is mijn opdracht. Nu kwam een oudere vrouw tussen beide. Veertig jaar geleden tijdens een reisje naar Nederland verliefd geworden op een Nederlander, maar haar ogen straalden als ze over haar Krakau sprak. In veertig jaar tijd met goedkope vluchten, e-mail en skype vele malen dichterbij gekomen.
Terwijl ik probeerde niet misselijk te worden in het busje dat door de avondspits een extra stop inlastte, vertelde zij over de spannende stadsderby tussen de twee lokale voetbalclubs en dat je beter geen Duits kunt spreken (zeker niet zonder te zeggen dat je Nederlander bent) en dat de inwoners van Krakau bekend staan om hun gastvrijheid, warmte en openheid. 'De kroeg gaat pas dicht als de laatste gast is vertrokken. Al is dat om vijf uur 's morgens'.
Na deze twee ontmoetigen ben ik overtuigd dat ze niet opschept, maar simpelweg de waarheid vertelt.
Abonneren op:
Posts (Atom)